ศิลปะปอปอาร์ต (Pop Art)
ศิลปะปอปอาร์ต (Pop Art) เป็นแบบอย่างของศิลปะที่สร้างความตื่นเต้นพุ่งขึ้นมาทันทีทันใดแก่ผู้พบเห็น อันมีเรื่องราวเกี่ยวข้องกับคนทั้วๆไป เป็นเรื่องราวที่แสดงความเป็นอยู่ปัจจุบัน ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับ ศาสนา ความเชื่อ หรือ โบราณนิยายอย่างแต่ก่อนๆ ใช้เทคนิคตามแบบอย่างศิลปะแอบสแตรค และเอ็กซเพรสชั่นนิสม์ ศิลปินกลุ่มนี้ล้วนเป็นศิลปินรุ่นหนุ่ม ล้วนมีความคิดแปลกใหม่ ก้าวหน้า มีความเชื่อเกี่ยวกับศิลปะว่า ศิลปะ “สร้างขึ้นมาจากสัพเพเหระของชีวิตปัจจุบัน ในช่วงระยะหนึ่ง เวลาหนึ่ง ซึ่งสะท้อนความรู้พื้นฐานธรรมดา ที่ศิลปินมีส่วนร่วมอยู่ด้วย” ทางด้านเทคนิค ใช้เทคนิคทุกอย่างของแอบสแตรค เช่น วิธีหยด สลัก ป้าย เส้นรอบนอกคม ตามที่ศิลปินต้องการ ทางด้านเรื่องราวก็พยายามเน้นรูปวัตถุให้คมชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้น และบางทีก็มีความหมายเสียดสีสังคม สะท้อนสังคมยุคปัจจุบันด้วย
กลุ่มศิลปินที่สร้างสรรค์งานชนิดนี้เชื่อว่า ศิลปะสร้างขึ้นจากสิ่งสรรพเพเหระของชีวิตประจำวัน เป็นการแสดงความรู้สึกของประสบการณ์ที่พบเห็นของศิลปินในช่วงเวลานั้น ขณะนั้น ณ ที่แห่งนั้น เรื่องราวที่ศิลปินนำเสนอมีแตกต่างกันไป เช่นบางคนเขียนเรื่องเกี่ยวกับ ดารายอดนิยม บ้างก็เขียนเรื่องเครื่องจักร บ้างก็เขียนภาพโฆษณา เรื่องง่ายๆใกล้ๆตัวจึงทำให้หลายๆคนเห็นว่างานแนวนี้ไม่ควรค่าแก่คำว่าศิลปะ เพราะมันเป็นความนิยมแค่ชั่ววันชั่วคืน ตื่นเต้นฮือฮาพักหนึ่งก็จางหาย
อย่างไรก็ตามกลุ่มที่นิยมในแนวนี้ก็ยังคงยืนยันว่ามันคือศิลปะ เขาอ้างว่า สิ่งเหล่านี้เป็นศิลปะแน่นอน เพราะผลงานนั้นกระตุ้นให้เราตอบสนองทางความรู้สึกอย่างนั้น ที่จริงแล้ว สิ่งที่เรารู้ว่าเป็นศิลปะ คือสิ่งที่ศิลปินสร้างสรรค์ พวกเขามีความเชื่อเกี่ยวกับสุนทรียภาพว่า สุนทรียภาพ คือความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับสภาพต่างๆที่ปรากฎในโลกของอุตสาหกรรม โลกชนบท และโลกเศรษฐกิจ ศิลปินพยายามตอบสนองโลกที่แวดล้อมภายนอกเหล่านี้โดยแสดงความรู้สึกด้วยภาพ ซึ่งใช้วิธีการของแอบแสตรกบ้าง เอกซเพรสชั่นนิสม์บ้าง คิวบิสม์บ้างตามความเหมาะสม
ในด้านดนตรีฝั่งอเมริกา เพลงมีฟอร์มการบรรเลงที่กระชับ จำง่าย มีความยาว 2-3 นาที แรกเริ่มเดิมทีเป็นดนตรีที่ใช้ในการเต้นรำ ในยุคทศวรรษที่ 20-30 ดนตรีสวิงเป็นที่นิยมกันมาก ในยุคนั้นจัดว่าเพลงสวิงคือเพลงป็อบชนิดหนึ่ง คำว่าป็อบ (pop) เป็นคำที่ใช้เรียกสิ่งที่ได้รับความนิยมอย่างพลุ่งพล่าน ในช่วงเวลาหนึ่ง ดังนั้นถ้าใครเข้าใจว่าเพลงป็อบเป็นเพลงสไตล์หนึ่งก็แปลว่าเข้าใจผิด สไตล์ของเพลงจำแนกได้จากริทึ่มและการเรียบเรียง ริทึ่มป็อบนี่ไม่มี มีแต่ริทึ่มบลูส์ ร็อค สวิง ฯลฯ แต่ถ้าเพลงต่างๆเหล่านั้นเป็นที่นิยมกันก็จะเรียกว่าเพลงป็อบ สวิงเป็นยุคหนึ่งของแจ๊ส เพลงแจ๊สมีการพัฒนาอย่างหลากหลายและยาวนาน ในภาพยนตร์ฮอลลีวูดก็ใช้เพลงแจ๊สประกอบอยู่เป็นประจำ หลายเพลงก็ได้รับความนิยมจนกลายเป็นเพลงอมตะไป จวบจนทุกวันนี้ก็ยังมีดนตรีแจ๊สสอดแทรกอยู่ในภาพยนตร์หลายเรื่อง บางคนอาจจะไม่รู้
นับจากทศวรรษที่ 50 เป็นต้นมา ดนตรีอเมริกาเริ่มใช้ริทึ่มที่หนักแน่นขึ้น ดนตรีร็อคเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ทศวรรษที่ 70 ดนตรีโซล ฟังค์ อาร์แอนด์บี ก็โดดเด่นขึ้นมา จากนั้นก็เป็นดิสโก และนับเป็นรากฐานสำคัญสำหรับเพลงป็อบในปัจจุบัน (อย่างพวกบอยแบนด์เป็นด้น) ปัจจุบันเพลงป็อบซึ่งเป็นรูปแบบดนตรีของอเมริกาได้รับความนิยมไปทั่วโลก เพลงที่แต่งขึ้นในเชิงพาณิชย์ไม่ว่าจะชนชาติใด ต่างก็ใช้รูปแบบของดนตรีอเมริกันทั้งสิ้น (http://www.artofcolour.com/)
พ็อพ อาร์ต เป็นศิลปะที่เฉลิมฉลองวัฒนธรรมพ็อพ (พ็อพพูลาร์ คัลเจอร์) ซึ่งเป็นวัฒนธรรมระดับมหาชน ที่ถูกจัดว่าเป็นวัฒนธรรมหรือศิลปะระดับล่าง โดยมีศิลปะชั้นสูงเป็นขั้วตรงกันข้าม ศิลปะชั้นสูงที่ว่านี้คือ บรรดางานศิลปะที่ได้รับการยกย่องว่า เป็นของดีมีคุณภาพ แต่ละชิ้นมีความเป็นต้นแบบต้นฉบับ มีเพียงหนึ่งเดียวไม่เหมือนใคร มีคุณค่าเสียจนสถาบันศิลปะหรือสถาบันระดับรัฐต้องซื้อเก็บสะสมไว้ในพิพิธภัณฑ์ของประเทศชาติ
ระหว่างปลายคริสต์ทศวรรษ 1940-1950 แอ็บสแตรค เอ็กซ์เพรสชันนิสม์ (Abstract Expressionism) กระเสือกกระสนแสวงหาชื่อเสียงและการยอมรับ จนกระทั่งนักวิจารณ์ยกย่อง พิพิธภัณฑ์ซื้องานเพื่อเปิดแสดง แต่ชาวบ้านไม่เข้าใจ ภาพเขียน แอ็บสแตรค เอ็กซ์เพรสชันนิสม์ กลายเป็นศิลปะสมัยใหม่ชั้นสูง เป็นสิ่งที่จำกัดอยู่ในชนชั้นสูงหรือชนชั้นกลางที่มีการศึกษาดี เป็นของจำเพาะสำหรับคนในวงการศิลปะตรงกันข้ามกับวัฒนธรรมพ็อพ ที่เป็นวิถีปฏิบัติและรสนิยมแบบตลาดดาษดื่น เป็นวัฒนธรรมแห่งการเสพสินค้าที่ผลิตด้วยระบบอุตสาหกรรม มีจำนวนมากๆ ทุกชิ้นผลิตออกมาเหมือนกัน คนหมู่มากซื้อมาใช้เหมือนกันไปหมด เทียบไม่ได้กับงานฝีมือ งานสร้างสรรค์ชั้นสูง
นับจากทศวรรษที่ 50 เป็นต้นมา ดนตรีอเมริกาเริ่มใช้ริทึ่มที่หนักแน่นขึ้น ดนตรีร็อคเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ทศวรรษที่ 70 ดนตรีโซล ฟังค์ อาร์แอนด์บี ก็โดดเด่นขึ้นมา จากนั้นก็เป็นดิสโก และนับเป็นรากฐานสำคัญสำหรับเพลงป็อบในปัจจุบัน (อย่างพวกบอยแบนด์เป็นด้น) ปัจจุบันเพลงป็อบซึ่งเป็นรูปแบบดนตรีของอเมริกาได้รับความนิยมไปทั่วโลก เพลงที่แต่งขึ้นในเชิงพาณิชย์ไม่ว่าจะชนชาติใด ต่างก็ใช้รูปแบบของดนตรีอเมริกันทั้งสิ้น (http://www.artofcolour.com/)
พ็อพ อาร์ต เป็นศิลปะที่เฉลิมฉลองวัฒนธรรมพ็อพ (พ็อพพูลาร์ คัลเจอร์) ซึ่งเป็นวัฒนธรรมระดับมหาชน ที่ถูกจัดว่าเป็นวัฒนธรรมหรือศิลปะระดับล่าง โดยมีศิลปะชั้นสูงเป็นขั้วตรงกันข้าม ศิลปะชั้นสูงที่ว่านี้คือ บรรดางานศิลปะที่ได้รับการยกย่องว่า เป็นของดีมีคุณภาพ แต่ละชิ้นมีความเป็นต้นแบบต้นฉบับ มีเพียงหนึ่งเดียวไม่เหมือนใคร มีคุณค่าเสียจนสถาบันศิลปะหรือสถาบันระดับรัฐต้องซื้อเก็บสะสมไว้ในพิพิธภัณฑ์ของประเทศชาติ
ระหว่างปลายคริสต์ทศวรรษ 1940-1950 แอ็บสแตรค เอ็กซ์เพรสชันนิสม์ (Abstract Expressionism) กระเสือกกระสนแสวงหาชื่อเสียงและการยอมรับ จนกระทั่งนักวิจารณ์ยกย่อง พิพิธภัณฑ์ซื้องานเพื่อเปิดแสดง แต่ชาวบ้านไม่เข้าใจ ภาพเขียน แอ็บสแตรค เอ็กซ์เพรสชันนิสม์ กลายเป็นศิลปะสมัยใหม่ชั้นสูง เป็นสิ่งที่จำกัดอยู่ในชนชั้นสูงหรือชนชั้นกลางที่มีการศึกษาดี เป็นของจำเพาะสำหรับคนในวงการศิลปะตรงกันข้ามกับวัฒนธรรมพ็อพ ที่เป็นวิถีปฏิบัติและรสนิยมแบบตลาดดาษดื่น เป็นวัฒนธรรมแห่งการเสพสินค้าที่ผลิตด้วยระบบอุตสาหกรรม มีจำนวนมากๆ ทุกชิ้นผลิตออกมาเหมือนกัน คนหมู่มากซื้อมาใช้เหมือนกันไปหมด เทียบไม่ได้กับงานฝีมือ งานสร้างสรรค์ชั้นสูง
ตัวอย่างภาพ : ศิลปะปอปอาร์ต (Pop Art)
อ้างอิงจาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น